Σε κάθε εποχή και πολιτισμό η τέχνη αποτελεί έναν συνοδοιπόρο της ανθρώπινης ύπαρξης, μία γλώσσα δίχως σύνορα που μπορεί να μιλάει για τη χαρά και τον έρωτα, τη θλίψη, το φόβο, την ελπίδα, με την ίδια ευκολία.

Όταν ο άνθρωπος δημιουργεί, αγγίζει ένα μέρος του εαυτού του που καμία άλλη δράση δε μπορεί να φτάσει βαθύτερα. Η τέχνη στη δική μου ζωή ήρθε στην όψιμη εφηβεία σαν ένα φως που φώτισε ξαφνικά ένα σκοτεινό δωμάτιο. Το χρώμα, η γραμμή, η κίνηση, το κάθε ίχνος ήταν η αρχή μιας εσωτερικής συνομιλίας που από τη σιωπή και το χάος με οδηγούσε σταδιακά στη μορφή και το νόημα. Η δημιουργία κάθε εικόνας μου ήταν το αποτέλεσμα ενός ταξιδιού από φωνές, σκέψεις και συναισθήματα που ζητούσαν να αποτυπωθούν και να ειπωθούν. Το άμορφο αποκτούσε νόημα, η ψυχή έβρισκε ξανά τον ρυθμό της.

Η Εικαστική Ψυχοθεραπεία είναι ένας τόπος όπου το συνειδητό συναντά το ασυνείδητο σε ένα χώρο δημιουργίας. Το τυχαίο αποκτά σχήμα, η σιωπή γίνεται πράξη επικοινωνίας. Κάθε εικόνα είναι ένα κομμάτι της εσωτερικής μας σκηνής. Ένα βλέμμα προς τα βάθη-εκεί που οι επιθυμίες, οι φόβοι και οι μνήμες γεννιούνται.

Η ψυχοθεραπεία αποτελεί ένα σημείο συνάντησης. Μια πορεία επιστροφής στον εαυτό. Δεν υπόσχεται να αφαιρέσει τον πόνο, μα να τον μεταμορφώσει σε γνώση, σε αφήγηση, σε ζωή. Είναι μία πράξη δημιουργίας και μία τέχνη ύπαρξης.

Για εμένα, η τέχνη και η ψυχοθεραπεία είναι ο ίδιος δρόμος-αυτός της επιστροφής στον εαυτό μέσα από τη δημιουργία. Η τέχνη μου δίδαξε πως η ζωή δε χρειάζεται να είναι κατανοητή για να γίνει όμορφη όπως και η ψυχή δε χρειάζεται να είναι τέλεια για να ακουστεί.

-Ειρήνη-